به گزارش پایگاه خبری پیام خانواده؛ سی و هفتمین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان درحالی از 12 تا 16 مهر در اصفهان برگزار شد که به نظر می‌رسد یکی از مهم‌ترین اتفاقات در این رویداد، تأکید اعتراف‌گونه حامد جعفری دبیر جشنواره و رئیس فارابی باشد که گفت: «در حال حاضر شرایط سینمای کودک و نوجوان مطلوب نیست، مثلا حدود ۲۵ اثر بلند به ما رسیده بود که از این میان ۸ فیلم انتخاب شد. این نشان می‌دهد که تولیدات و کیفیت آنها چندان خوب نیست...»

اما سؤال این است که چرا سینمای کودک دچار این وضعیت شده است و چگونه می‌توان این اوضاع را بهبود بخشید؟
بسیاری از فیلمسازان، بر نقش مدیریت تأکید می‌کنند. به طور مثال، «رضا فیاضی» بازیگر و کارگردان پیشکسوت عرصه هنرهای نمایشی در گفت‌وگو با سینماپرس با اشاره به نقش مدیران فرهنگی در افول سینمای کودک و نوجوان و با انتقاد از آنان اظهار داشت: همه چیز در این مملکت به مدیران برمی‌گردد. ما آدم‌های درست‌ودرمانی برای این کار داریم و اعتمادمان را هم نشان داده‌ایم.

اما برخی سینماگران معتقدند که اتفاقا وابستگی شدید سینمای کودک به مدیریت باعث افول این بخش مهم و حیاتی سینمای ایران شده است. به طور مثال، محمدتقی فهیم، منتقد و مدرس سینما قبلا در مصاحبه‌ای گفته بود: مهم‌ترین نقطه ضعف سینمای کودک متکی بودن صرف به مدیریت است.

این مستندساز تأکید کرد: سینمای کودک را نمی‌توان از سایر قسمت‌های سینما جدا دانست و وقتی همه سینما دچار بحران است، طبیعی است که سینمای کودک هم دچار همین مشکل باشد.

سؤال‌های متعدد دیگری وجود دارد که پاسخ قطعی به آنها حداقل برای ترسیم خطی روشن در سینمای کودک و نوجوان، به وجود همان تعریف و دیدگاه مشخص بستگی داشته و دارد و نبود آن دیدگاه و این پاسخ باعث شده که در مقابل سینمای کودکان و نوجوانان، به‌ویژه برای سینماگران همچنان این علامت سؤال بزرگ باقی بماند که اصلاً‌ سینمای کودک چیست؟